Eksperyment przeprowadziliśmy w Berlinie, mieście które – po pierwsze – jest symbolem przezwyciężenia podziałów, a po drugie wydaje się być centrum współczesnej Europy. Zależało nam na tym, by powstały na bazie eksperymentu film był jak najbardziej symboliczny w swoim wyrazie – i dotykał podziałów między ludźmi w ogóle.
Uczestnikami eksperymentu byli zwykli ludzie. Sytuacje nie były reżyserowane, zależało nam na naturalnych, spontanicznych reakcjach. Siedzące naprzeciwko siebie osoby nie znały się wcześniej i podczas eksperymentu zobaczyły po raz pierwszy. Co istotne uchodźcy pochodzili głównie z Syrii i nie mieszkali w Europie dłużej niż rok.

Mówiąc o problemie uchodźców, używa się odhumanizowanego języka, który ludzką tragedię sprowadza do liczb i statystyki. A przecież cierpią konkretni ludzie, którzy – tak jak my – mają rodziny, bliskich, przyjaciół; swoje historie, marzenia, cele… Dopiero kiedy siadasz naprzeciwko konkretnej osoby i spoglądasz jej w oczy, to przestajesz widzieć w niej anonimowego uchodźcę, jednego z migrantów, a zauważasz w nim człowieka, takiego, jakim sam jesteś – kochającego, cierpiącego, marzącego…